Voor de tweede keer terug

Vorig jaar rond deze tijd was ik op reis naar , wat achteraf, bleek één van de beste reizen die ik gemaakt heb. Niet dat ik ontzettend veel gereisd heb, maar ik heb wel het een en ander al gedaan en gezien. Niets te vergelijken met Afrika. Afrika, Gambia, heeft mijn hart gestolen. En toen het even leek dat we dit jaar niet konden gaan was het wel zuur. Het jaar is niet gemakkelijk geweest en dit was een traktatie voor het volhouden voor het jaar. Het zou en moest dus doorgaan. En gelukkig is gisteren code geel weer afgegeven en mogen we vliegen. De reis is back on.

22 februari gaan we met vijf meiden en twee jongens naar Gambia om daar te werken voor de stichting "handen ineen voor Gambia", maar zeker ook om de kinderen een ervaring te geven die ze nooit meer zullen vergeten. Voor hen is het de eerste keer dat ze zonder ouders zo'n verre reis gaan maken naar het onbekende. Afgelopen woensdag lang zitten praten met één van de meiden en genoten van de zenuwachtigheid en de vragen die tevoorschijn kwamen. Ik ben zo benieuwd hoe ze het gaat vinden tussen alle boomkippen en spinnen. Ik vind ze dapper en zelfstandig dat ze zomaar in het onbekende stappen en bereid zijn om te zwemmen of te verdrinken in het grote avontuur dat we weer eens aan gaan. Van de grote groep dit nu gaat, ben ik de enige die er al eens geweest is. De rest staat een geweldige ervaring te wachten.

Vandaag een vrije dag en die eens besteed om achterstallig werk weg te werken. Ik heb nog twee fotoboeken die gemaakt moeten worden en toen ik aan het fotoboek van Gambia 2016 wilde beginnen dacht ik aan de vliegtickets en aan het blog wat ik vorig jaar gestart was. De stoelen heb ik snel gereserveerd en konden dus afgevinkt worden van het lijstje. Nu nog het fotoboek. Toen bedacht ik me dat mijn lieve collega afgelopen week zei: "Ga je nu wel je reisblog bijhouden?". Afgelopen jaar heb ik geleerd dat het veel makkelijker is om een SIM kaart daar te kopen zodat ik internet heb. Dus, bij deze Ans, ik ga proberen het blog weer bij te houden en het te posten zodra ik een werkende internet verbinding heb.

Nog drie weken te gaan. De koffers zijn van zolder naar beneden gehaald, de kleren zijn bij een gezocht en de paspoorten zijn gecheckt. Ik merk dat ik heel relax ben en dat ik er vooral heel veel zin in heb. Niet meer de stress van de vorige keer. Niet meer denken, "wat als.." maar gewoon koffertje pakken en gaan.

De avond is begonnen, wijntje erbij en beginnen met het fotoboek om herinneringen op te halen en om de voorpret vast te laten borrelen. We zijn er bijna klaar voor. #heberzinan.